Poezja Haliny Gąsiorek - Gacek
| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 27 | 28 | 29 | 30 | 01 | 02 | 03 |
| 04 | 05 | 06 | 07 | 08 | 09 | 10 |
| 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
| 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
Pewności nikt nie ma.
Gdybać mozna, trzeba.
Jak dusza idzie
po śmierci do nieba?
Wędwówka duszyczek,
to nie żadne kpiny.
Wspina się po schodach
lub szczeblach drabiny?
Być może niesiona
na anielskich skrzydłach?
A może do piekła
na diabelskich widłach?
Halina Gąsiorek-Gacek
Już nigdzie nie bywam.
Gosci nie przyjmuję.
Sama w czterech ścianach
żyjąc wegetuję.
Dokoła mnie cisza.
Słychać ptaków śpiew.
To puszczam muzykę
samotności wbrew.
To zwiedzam świat
na telewizorze.
To modlę się
do Boga w pokorze.
Żeby dał wytrwać
mi do końca.
Nim zgasną oczy.
Nie dojrzę słońca.
Halina Gąsiorek-Gacek
Ludzka zazdrość nie zna granic.
I zazdroszczą pan i pani.
Jeśli człowiek piękny, młody,
to zazdroszczą mu urody.
Potem zazdroszczą kariery,
gdy pokona bariery.
A następnie moi mili
zazdroszczą z basenm willi.
Albo wypasionej fury.
I ogłady i kultury.
Lub fortuny gigantycznej.
Powody zazdrości liczne.
Artystom co wśród nas goszczą
osiagnięć, sławy zazdroszczą.
Zazdrość to człowieka wada.
Więc zazdrościć nie wypada!
Halina Gąsiorek-Gacek
A kiedy przyjdzie
na mnie czas,
Miss wykidajło
powie mi pas.
To nie obejrzę
się za siebie
i pójdę chociaż
dokąd nie wiem?
Dokąd mnie Anioł
śmierci zaiwiedzie?
Nei zdolam tego
nigdy powiedzieć.
Bo do tej pory,
kto z ziemi znikł
nie zdołał tego
zrobic nikt.
Halina Gąsiorek-Gacek
Rano zrywam się ze snu
i powtarzam: Witaj dniu!
I do losu się uśmiecham,
żeby mi oszczędził pecha.
Oraz zmartwień i kłopotów,
serca bólu i łopotów.
A darował mi radości
i wielkie szczęście w miłości.
Ścieram z oczu resztki snu.
Wołam ufnie: Witaj dniu!
Halina Gąsiorek-Gacek
Kocham Cię życie
i juz o świcie
cieszę się z tego
niesamowicie.
Że obudzilam się,
skończył sen.
A ja dostałam
kolejny dzień.
Kocham Cię takie
jakieś było,
dobre, szczęśliwe,
bogate w miłość.
Żal, że niedługo
już się skończysz.
Przyjdzie kostucha
prąd mi wyłączy.
I ciało trafi
w grobu loch.
I z czasem się
zamienię w proch.
A póki co,
roniąc obficie
łzy, ja wyznaję:
Kocham Cię zycie!
Halina Gąsiorek-Gacek
Ciekawski ma długi nos.
Ktoś go przytnie, taki los.
Komuś, który wścibia durnie.
I ciekawskiemu go urwie!
Więc uważaj z mocą całą,
by Ci nosa nie urwało.
Ciekawość wada zaciekła
i pierwszy stopień do piekła!
Halina Gąsiorek-Gacek
Nie moge przestać Cię kochać.
Nie mogę nie mysleć o Tobie.
I nie przestanę tęsknić,
póki nie legnę w grobie.
A może już jako dusza
do nieba podążająca,
wciąż będę Ciebie kochać
i w wieczności, bez końca?
A moze i Ty dołączysz
do niej, nie bez miłości?
I będziemy szczęśliwi
w wymarzonej wieczności?
Człowiek w parze
z samotnością
nie ma z kim dzielić
się radością.
A smutkom wiem,
że rację mam,
troskom, kłopotom
w twarz patrzy sam.
I sam je trawi
i rozwiązuje.
Nieraz pomocy
potrzebuje.
Gdy samotności
kroczy drogą,
nie ma otworzyć
ust do kogo.
Z kim się pokłocić
lub podroczyć...
Na samą myśl
pocą się oczy.
Halina Gąsiorek-Gacek
Choć wielu panów
było mi bliskich
Ciebie kochałam
najbardziej z wszystkich.
Oddałam Tobie
wszystko co miałam,
co potrafiłam
i co umiałam.
Oddalam siły.
Oddałam serce.
Oddałam duszę.
Nie mam nic więcej.
Ty już odszedłeś
w bezkresną dal.
A mnie pozostał
smutek i żal.
Ty z Aniołami,
Świętymi w niebie.
Me serce bije
nadal dla Ciebie.
Ja nieszczęsliwa.
Ty szczęście masz.
Ja sama smutkom
patrzę w twarz.
Halina Gąsiorek-Gacek