Poezja Haliny Gąsiorek - Gacek
| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 28 | 29 | 30 | 31 | 01 | 02 | 03 |
| 04 | 05 | 06 | 07 | 08 | 09 | 10 |
| 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
| 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 01 |
Kochała go aż do bólu.
I powtarzała wciąż, mój królu.
A on jak władca ukochaną
traktował jak swoją poddaną.
Nie tylko szeptać chciał do uszka,
a i położyć chciał do łóżka.
Widząc to jak na dłoni ona,
nie padła mu prosto w ramiona.
A odwróciła się na pięcie.
Czy zmarnowała szansę na szczęście?
Czy ocaliła szansę na niebo?
Do dzisiaj nie żałuje tego.
Halina Gąsiorek-Gacek
Naucz mnie Panie
kochać jak Ty
i ronić szczęścia,
radości łzy.
Naucz mnie kochać
bezwarunkowo
Ciebie i ludzi,
myśl, każde słowo.
Kochać Twe dzieła
niedoścignione,
które z niczego
są stworzone.
Naucz mnie kochać
każde stworzenie,
każdy organizm,
byt i istnienie.
Halina Gąsiorek-Gacek
Pracuś, kochani Rodacy
nie potrafi żyć bez pracy.
I tu trzeba go pochwalić.
Praca w rękach mu się pali.
Każdy pracuś tym się chlubi,
że co robi, robić lubi.
Ciągła na pracę ochota.
Czasem jest to rączka złota.
Niby pszczółka, co ma żądło.
I pracoholikiem zwą go.
Halina Gąsiorek-Gacek
Denerwuje mnie cisza.
Denerwuje muzyka.
I zegar na ścianie,
co miarowo tyka.
Denerwuje milczenie.
Denerwuje mowa.
Denerwuje echo,
co odbija słowa.
Denerwuje praca
oraz każda czynność.
Denerwuje wszystko,
chociaż nie powinno.
Denerwuje życie.
Pragnę jego Amen.
Denerwują łzy,
które płyną same.
Halina Gąsiorek-Gacek
Przykład zawsze idzie z góry.
I ten dobry i ten zły.
Zło niestety to nie bzdury,
rodzi cierpienie i łzy.
Podążając życia drogą
waż przykłady te i te.
Nie bierz przykładu z nikogo,
jeśli postępuje źle.
Halina Gąsiorek-Gacek
Są słowa w życiu piękne i święte,
niezrozumiałe i niepojęte.
Te słowa trzeba kontemplowć.
Z wiarą, pokorą je przyjmować.
I sa złe słowa brzydkie i podłe,
Te wymawiania nie są godne.
To wulgaryzmy i przekleństwa,
co gorszą uszy i ranią serca.
Te słowa, co wiadomą rzeczą,
mowę kalają, mowę kaleczą.
Ich się wystrzegać w życiu należy.
I nie wymawiać. Licho się szczerzy.
Że człowiek słaby, co każdy wie,
często przeklina siarczyście klnie.
Halina Gąsiorek-Gacek
Co się ze mną stało?
To prawda nie wic.
Że byłam pracusiem.
Dziś nie robię nic.
Co się ze mną stało?
Spowszedniało wszystko.
I opanowało
mnie wielkie lenistwo.
Co się ze mną stało,
że już się nie śmieję?
Mój usmiech na twarzy
to już stare dzieje.
Halina Gąsiorek-Gacek
Moje serce boli,
popękało, krwawi,
że ktoś odszedł w dal
i że mnie zostawił.
A odszedł tak nagle.
Ja zostałam sama.
Na zabój, po uszy
byłam zakochana.
A co w tym najgorsze,
co martwi i smuci,
że nigdy, przenigdy
już do mnie nie wróci.
Halina Gąsiorek-Gacek
Być artystą, żyć i tworzyć
i rozwijać talent boży.
Być artystą dla zabawy
i skosztować smaku sławy.
Być artystą, sensu szukać
i go znaleźć, to jest sztuka.
Być artystą przeogromnym
tworzyć dziela i byc skromnym.
Być artystą, rzecz w istocie,
znaleźć piękno i w brzydocie.
Halina Gąsiorek-Gacek
Zaklinała ciągle los.
Nie chcę wiecej zmartwień, trosk.
I nie chcę więcej kłopotów,
ani takze duszy wzlotów.
Niespodzianek nie chcę więcej,
co rujnują mocno serce.
Nie chcę przygód i słabostek,
znajomości i miłostek.
Nie chcę więcej Twoich ciosów,
mówiła pani do losu.
Halina Gąsiorek-Gacek