Poezja Haliny Gąsiorek - Gacek
| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 01 | 02 | 03 | 04 | 05 | 06 | 07 |
| 08 | 09 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
| 29 | 30 | 01 | 02 | 03 | 04 | 05 |
Miałam blog w internecie
na E-blogach dziesięć lat.
I tą droga moje wiersze
trafiły na cały świat.
Miałam mnóstwo komentarzy.
To był blog mój ulubiony.
Czytelników w różnych krajach
az przeszło dwa miliony!
I tu nagle, Boże drogi!
Do dziś jestem w wielkim szoku,
zlikwidowali E-blogi.
Piszę o tym ze łzą w oku.
Założyłam nowy blog.
Trudna rada, mówię sobie.
Moja dusza trochę smutna,
a moje serce w żałobie.
Halina Gąsiorek-Gacek
Mój jedyny, mój kochany
mężu nieodżałowany.
Wciąż wspominam drogi Ciebie.
Wierzę, ufam jesteś w niebie.
Z oczu mych łzy płyną same.
Płynąć będą aż do Amen.
I tęsknię bardzo za Tobą,
boś najmilszą mi osobą.
Bez Ciebie obok mnie pustka.
I zgasł uśmiech na mych ustach.
Ja mam nadzieję kochany,
że w weiczności sie spotkamy.
Halina Gąsiorek-Gacek
Piękna panna i nie pusta.
Piękne oczy, piękne usta.
Piękne włosy, piękne nogi.
Piękne dłonie. Boże drogi!
Piękna postać i sylwetka.
Piękna pani, cud kobietka.
Piękne serce, piękna dusza.
Piękny umysł, wszystkich wzrusza.
Bez wizażu, balejażu,
piękna i bez makijażu.
Halina Gąsiorek-Gacek
Stara ona, stary on,
a serca biją jak dzwon.
Na wielką miłość prawdziwą,
która jest ich życia siłą.
Która jest ich strawą serca.
Daje ład w uczuć kobiercach.
Świata za sobą nie widzą
i swych uczuć się nie wstydzą.
Zapatrzeni, przytuleni
idą w parze ku jesieni.
Halina Gasiorek-Gacek
Ginę cała w niepokojach.
Jestem Twoja i nie Twoja.
Tonę w oceanie trosk.
Przestał szczęścić mi mój los.
Borykam się z kłopotami.
Denna cisza między nami.
A co widzę i co słyszę,
nijak przerwać ową ciszę.
Taki żywot i przykrości
przeżywane w samotności.
Halina Gąsiorek-Gacek
Ona jedna, a ich dwóch.
Ten ciamajda, a ten zuch.
Kiedy rozsądku posłucha,
to ona wybierze zucha.
A gdy sercem patrzy, szczezre,
wtedy ciamajdę wybierze.
Bywa, ze pokocha dwóch.
Nic, że ciamajda czy zuch.
Dla każdgeo serca kącik.
I tak powstaje trójkącik!
Halina Gąsiorek-Gacek
Pewien zalotnik między nami,
do uszka szeptać chciał zacnej pani.
Ale ta pani rozsądna była
i szeptać mu nie pozwoliła,
Pani zamężna, więc nie wypada.
Dla niej to afront i to nie lada.
Niełasa była na komplementy.
A ów zalotnik nie był święty.
Gdy to przezczyta, a czytać umie,
myślę, że odmowę zrozumie.
Halina Gąsiorek-Gacek
Że Cię kochałam, to fakt bezsporny.
Przy tym cierpialam w sposób potworny.
Kochałam Twoje cudowne oczy.
Ich wyraz mnie tak zauroczył.
Gdy zobaczyłam głębię duszy,
widok cudowny bardzo mnie wzruszył.
Powiedział mi to, oczym Ty wiesz,
że Ty mnie bardzo kochasz też.
Ale to wszystko, co nie plami.
Co mogło być między nami.
Oboje byliśmy nieświęci,
ale niestety już zajęci.
Stąd to cierpienie, jakże dotkliwe,
bo szczęście było niemożliwe.
Wyznala babcia ze łzą w oku,
dziadkowi, który też cenił spokój.
Halina Gąsiorek-Gacek
Są mężczyźni z tego znani,
że co? Bawią się lalkami.
Lalki niby żywe panie,
zasługują na kochanie.
Taka lalka, każdy wie,
nigdy mu nie powie nie.
Nie poskarży się co robił,
że ją zgwałcił albo pobił.
I w dodatku jakże, skądże,
nigdy też nie zajdzie w ciążę.
Taka lalka się nie kłóci.
I nie zdradzi i nie rzuci.
Halina Gąsiorek-Gacek
Rzecz, przypominala różę,
która miała kolce duże.
I jak róża, ciernia siła,
niejednego poraniła.
I jak wyjątkowa róża
długo kwitła i pachniała.
I wabiła, jak motyle,
panów. Oto prawda cała.
Rozkochiwała ich w sobie,
czar i woń swą roztaczając.
Zniewalała serca, dusze,
nic za to w zamian nie dając.
Ale przeminął już jej czas.
Juz opadły piękna płatki.
Została tylkio łodyga.
Zwiędnął, zeschnął okaz rzadki.
Prawdziwa róża na wiosnę
zakwitnie, wybuja znów.
A kobieta nie, niestety.
Samo życie. Szkoda słów.
Halina Gąsiorek-Gacek
W tym dniu serce
w barwach czarnych.
Wspominamy
bliskich zmarłych.
Na cmentarzu
czy w kurhanie
czekają na
zmartwychwstanie.
Świadomość
nie bez przyczyny.
Kiedyś do nich
dołączymy.
Płoną znicze.
Cisza trwa.
Spada gęsto
smutku łza.
Z żalu nad
bliską osobą
czy z bezsilności
nad sobą?
Halina Gąsiorek-Gacek
Dokąd zmierzają dziś gości tlumy,
w modlach za dusze zmarłych się łączą
wśród kwiatów, blasku świec i zadumy?
W miejsce, gdzie ziemskie drogi się kończą.
Zagon pamięci, gdzie wspomnienie boli.
Łzą nutka żalu miesza się ze smutkiem
nad usypanym kopczykiem doli.
Jakie to życie ziemskie malutkie!
Tutaj umarli, już w nowej roli,
żyją dla Ciebie Boże i Panie
i trwają z Twojej łaski i woli
w oczekiwaniu na zmartwychwstanie...
Halina Gąsiorek-Gacek