Żółtodziób

W towarzystwo żonkoś wparzył,

jak żagiew pożogi żądny.

Krzyczał, wrzeszczał, że się żarzy!

I dorzucił, że porządny!

Czyżby pożar? Straż potrzebna?

Zatrwożone towarzystwo.

Poparzony? Co się żarzy?

Żar i żywioł. Czyżby rżysko?

Żaku stójże! Spojrzeć trzeba.

Opatrzyć, ulżyć ofierze.

Pomóż. Niemożliwe dojrzeć.

Ależ rzepciu, gdzie pęcherze?

Zaróżowił się na twarzy.

Zżółknął, żachnął rozżalony.

Przypiliło do bagaży.

Najniemożliwiej do żony.

Żar i zagiew, także życie,

dobrze wierzyć, nuż się zdarzy.

Zbliżysz, grzeje należycie.

Najbliżej, każdego sparzy.

Toż przyjaciel każdy ważny.

Bliższy, dłuższy, niższy w mierze?

Któż przesadził niepoważny?

Trzeba ostrożniej niż z jeżem.

W życiu różnie, takze z żet.

Mierząc wzdłuz i wszerz, co niższe?

W poprzek dłuższe jest rz,

a zet z kropką wszakże wyższe.

Przyjacielu! Któż żar sworzył?

Cóż i wierzchołki przenosi?

Toż przestepcą kto podłożył,

obrażając nie przeprosił.

Halina Gąsiorek-Gacek