W jabłkowym sadzie

Jabłoń do słońca wznosi konary.

Wiosną wypuszcza z nadzieją liście.

Latem pokrywa koronę kwieciem.

Jesienią zrzuca jabłka soczyste.

Jasne słoneczko, ile jabłoni

wpatrzonych w ciebie z sercem na dłoni,

schnie bez nadziei, korony z kwiatów,

a bez owoców, cóż po jabłoni?

Nadchodzi jesień z chłodem i mrozem.

Wszystko się kurczy, gdy ciepło znika.

Skute serce lodem wciąż tęskni i czeka

na zbawcze ramiona ogrodnika.

Halina Gąsiorek-Gacek